Linoryt jest techniką stanowiącą właściwie skromniejszą wersją techniki drzeworytniczej. W linoleum wycina się wzór za pomocą dłutek  i noży.  Aby uzyskać czarny rysunek na białym tle, trzeba pogłębić całe tło pozostawiając wypukłe linie rysunku. Dla uzyskania odwrotnego efektu - białego rysunku na czarnym tle - wystarczy pogłębić linie rysunku i pozostawić wypukłe tło. Wypukłe części płytki pokrywa się farbą drukarską, nakłada papier i odbija na prasie ręcznej. W wynikue powstaje rysunek o dosyć topornych kształtach. Efekt końcowy przypomina zazwyczaj drzeworyt wycięty w miękkim drewnie. Linoryty można z powodzeniem robić w warunkach domowych.

  Stanisław Kubicki "Wieża Babel II"

Akwaforta (kwasoryt) to technika, w której rysunek przenosi się na płytkę metalową zabezpieczoną kwasoodpornym werniksem, czyli przezroczystą warstwą ochronną. "Rysowanie" polega tu na usunięciu igłą warstwy werniksu i odsłonięciu powierzchni metalu. Następnie płytkę zanurza się w kwasie. W miejscach, z których usunięto werniks, powstają wytrawione zagłębienia. Grubość kreski zależy od czasu trawienia. Po wytrawieniu rysunku usuwa się werniks, a lekko podgrzaną płytkę pokrywa się farbą drukarską i wyciera, tak aby farba pozostała tylko w wytrawionych rowkach.  Dzięki temu, że grafik nie musi mozolnie żłobić metalowej płytki, a tylko zarysowuje werniks, w akwaforcie można uzyskać dużo lżejszą kreskę, taką jak w szkicu wykonanym piórem. Linie o różnej grubości powstają dzięki kilkakrotnemu trawieniu niektórych fragmentów płytki. Nakładając różnobarwne farby można stworzyć akwatintę kolorową.

Rembrandt "Faust"

Akwatinta jest zbliżona do akwaforty, niegdyś stosowana jako jedna z metod odtwarzania obrazów i rysunków, dzisiaj wykorzystywana już tylko jako technika artystyczna. Wykonanie formy drukowej w tej metodzie polega na pokryciu płyty metalowej sproszkowaną kalafonią, która podgrzana topi się i przylega do niej. Następnie nanosi się obraz poprzez zasłonięcie wybranych fragmentów powierzchni metalu i odsłonięty metal poddaje się trawieniu kwasem azotowym. Akwatinta różni się od akwaforty przede wszystkim tym, że trawione są nie linie, lecz płaszczyzny. W wyniku powielania czynności w coraz mniejszych obszarach obrazu uzyskuje się zróżnicowanie głębokości wytrawionych miejsc, czyli możliwość uzyskiwania półtonów. Wygląd odbitki wykonanej metodą akwatinty przypomina: akwarelę.

Eva Pietzcke "Waza"

Serigrafia, czyli druk sitowy, to technika bardzo często stosowana w reklamie i przemyśle. Wzór nanosi się na rozpiętą na ramie jedwabną siatkę, a następnie drukuje, przecierając farbę przez siatkę. Tam gdzie oka siatki zostały zaklejone, farba nie przedostanie się i podłożony pod nią papier pozostanie biały. Przypomina to trochę sposób malowania przez szablon. Jednak na odbitce sitodrukowej czasami można odróżnić punkciki - oka siatki (tzw. raster). Ten sposób drukowania nie wymaga odwracania stron rysunku na negatywie. Technikę tę stosuje się często do drukowania wzorów na koszulkach.

 Deli Sacilotto